Łuk to jeden z najbardziej wiekowych rodzajów broni miotających. Jest znany ludzkości od co najmniej 35 tyś. lat, chociaż na pewno stał się przydatny w okresie środkowego mezolitu, tak więc około dziesięciu tysięcy lat przed nasza erą.
Łuk składa się ze sprężystego pręta albo listwy zwanego łęczyskiem, a także linki która łączy oba końce pręta jaka jest zwana
cięciwą. Pociskiem naturalnie jest strzała, cienki i długi pręt, jaki jest wystrzeliwany z łuku. Łęczyska łuku muszą być stworzone z materiału dość elastycznego, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa musi być dosyć cienka, ale nie za bardzo nierozciągliwą linką, dość wytrzymałą, by nie pękać w momencie prostowania łęczyska po strzale.
Strzała zaś powinna być na tyle długa, by wystawać trochę za łęczysko w momencie pełnego naciągnięcia cięciwy. Takie strzelanie wymaga zastosowania obu rąk. Strzelec powinien trzymać w jednej, prostej ręce łęczysko. Musi ono być trochę niżej połowy jego długości ręki. Dłoń stanowi najczęściej powierzchnię, jaka trzyma strzałę prostopadle do drzewca. W różnorodnych typach łuków mogą występować także podstawki pod strzałę. Druga ręką łucznik powinien trzymać także cięciwę - oferta. Napinanie łuku to odpychanie łuku i przyciągnięciu cięciwy, najkorzystniej natomiast jest, jak obie tego rodzaju siły mogą się równoważyć. Skuteczne i najlepsze strzelanie z łuku jest zależne od długich
treningów siłowych i technicznych. Najbardziej istotną sprawą jest umiejętność dosyć długiego wytrzymania w pozycji bezruchu w momencie, maksymalnego ciągnięcia cięciwy. W momencie takim całe grupy mięśni pleców, klatki piersiowej a także obu rąk poddane są bardzo intensywnym naprężeniom.
